کتاب ملت عشق

خیلی وقت پیش بود. به دلم افتاد رمانی بنویسم. ملت عشق. جرئت نکردم بنویسمش. زبانم لال شد، نوک قلمم کور. کفش آهنی پایم کردم. دنیا را گشتم. آدم‌هایی شناختم. قصه‌هایی جمع کردم. چندین بهار از آن زمان گذشته. کفش‌های آهنی سوراخ شده؛ من اما هنوز خامم، هنوز هم در عشق همچو کودکان ناشی…

مولانا خودش را “خاموش” می‌نامید؛ یعنی ساکت. هیچ به این موضوع اندیشیده‌ای که شاعری، آن هم شاعری که آوازه‌اش عالمگیر شده، انسانی که کار و بارش، هستی‌اش، چیستی‌اش، حتی هوایی که تنفس می‌کند چیزی نیست جز کلمه‌ها و امضایش را پای بیش از پنجاه هزار بیت پرمعنا گذاشته چطور می‌شود که خودش را “خاموش” بنامد؟

کائنات هم مثل ما قلبی نازنین و قلبش تپشی منظم دارد. سال هاست به هر جا پاگذاشته‌ام آن صدا را شنیده ام. هر انسانی را جواهری پنهان و امانت پروردگار دانسته ام و به گفته هایش گوش سپرده ام. شنیدن را دوست دارم؛ جمله ها و کلمه ها و حرف ها را… اما چیزی که وادارم کرد این کتاب را بنویسم سکوت محض بود.

اغلب مفسران مثنوی بر این نکته تاکید میکنند که این اثر جاودان با حرف “ب” شروع شده است. نخسین کلمه اش “بشنو!” است. یعنی میگویی تصادفی است شاعری که تخلصش “خاموش” بوده ارزشمندترین اثرش را با ” بشنو” شروع میکند؟ راستی، خاموشی را میشود شنید؟

همه بخش های این رمان نیز با همان حرف بی صدا شروع میشود. نپرس “چرا؟” خواهش میکنم. جوابش را تو پیدا کن و برای خودت نگه دار.

چون در این راه ها چنان حقایقی هست که حتی هنگام روایتشان هم نباید از پرده راز درآیند.

-از متن کتاب-