کتاب می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

روانپزشک: «خب، چه کمکی از دستم بر میاد؟»

من: «راستش فکر می‌کنم یکم افسرده‌ام. لازمه وارد جزئیاتش بشم؟»

چرا در بیان احساساتمان صادق نیستیم؟ آیا دلیلش این است که از زندگی کردن بسیار خسته هستیم، و وقت نداریم احساساتمان را با دیگران به اشتراک بگذاریم؟ همیشه دلم می‌خواست افرادی را که احساسی شبیه من دارند پیدا کنم. بنابراین تصمیم گرفتم به جای اینکه بیهوده دنبالشان بگردم، کاری کنم آن‌ها بتوانند دنبالم بگردند ــ دستم را بالا بگیرم و فریاد بزنم: من اینجا هستم، به این امید که یک نفر من را ببیند، برایم دست تکان دهد، خودش را در من پیدا کند، به من نزدیک شود، و بتوانیم در کنار هم به آرامش برسیم.